🇬🇷Η ΦΩΝΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΙΩΠΑ 

Γράφει ο Νικόλαος Παντελιός

Το όνομα μου είναι Νίκος, σήμερα δεν μιλώ ως τίτλος, ως θεσμός, αλλά μιλώ ως άνθρωπος.

Ως πολίτης μιας χώρας που ματώνει σιωπηλά.

Ως μέλος ενός λαού που κουράστηκε να ακούει ψέματα, να ζει με φόβο και να βλέπει την αδικία να γίνεται κανονικότητα.

Ζούμε σε μια Ελλάδα όπου η αλήθεια θυσιάζεται καθημερινά σε βωμούς συμφερόντων.

Όπου ο απλός πολίτης παλεύει μόνος, ενώ οι ισχυροί ζουν σε παράλληλες πραγματικότητες, απρόσβλητοι από το νόμο και την ηθική.

Όπου τα σκάνδαλα θάβονται πιο γρήγορα από τους ανθρώπους που χάνονται σε τραγωδίες που δεν θα έπρεπε ποτέ να συμβούν.

Και όμως, μέσα σε αυτή τη σκοτεινή πραγματικότητα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σηκώνουν κεφάλι.

Που βγαίνουν στο δρόμο και απαιτούν δικαιοσύνη.

Άνθρωποι που δεν σιωπούν.

Στις 29 και 30 Νοεμβρίου, κατέβηκα από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για επαγγελματικές υποθέσεις.

Όμως η καρδιά μου είχε κι έναν άλλο σκοπό, να σταθώ δίπλα στους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δίκαιά τους απέναντι σε ένα ανάλγητο κράτος που κάθε μέρα πνίγει το Έθνος των Ελλήνων.

Στο Σύνταγμα, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, στάθηκα δίπλα στους ένστολους στρατιωτικούς υπαλλήλους από κάθε γωνιά της χώρας.

Ανθρώπους που υπηρετούν την κοινωνία, που κρατούν όρθιες τις δομές αυτού του τόπου, που στηρίζουν όλους μας και όμως είναι αυτοί που αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, αδιαφορία, και οικονομική εξόντωση.

Καθώς τους άκουγα, καθώς περπατούσα δίπλα τους μέσα στο συλλαλητήριο, ένιωσα πως δεν ήμουν εκεί ως εκπρόσωπος Τύπου Π.Ο.Ε.Υ., αλλά ως ένας ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης, ως άνθρωπος που βιώνει τα προβλήματα των πολιτών καθημερινά, που δεν συμβιβάζεται με τη σιωπή, που δεν δέχεται να βλέπει την αδικία να γίνεται θεσμός.

Και εκεί, ανάμεσα στις φωνές τους, ένιωσα ξανά πως όταν ο λαός μιλά, η Ιστορία σταματά να γράφεται από τους λίγους και επιστρέφει στα χέρια των πολλών.

Στις 30 Νοεμβρίου, καθώς επέστρεφα οδικώς στη Θεσσαλονίκη, η πορεία μου με έφερε μπροστά σε μια ακόμη μεγάλη μάχη, τα μπλόκα των αγροτών στην Καρδίτσα.

Σταμάτησα.

Κατέβηκα.

Μπήκα μέσα στο πλήθος.

Μίλησα με τους ανθρώπους που σηκώνουν στα χέρια τους τον πρωτογενή τομέα της πατρίδας μας, τον τομέα που χωρίς αυτόν δεν υπάρχει χώρα, δεν υπάρχει παραγωγή, δεν υπάρχει ζωή.

Το πρωτογενή τομέα που εσκεμμένα θέλουν να καταστρέψουν οι υπάλληλοι της νέας τάξης με το πρόσχημα της κλιματικής αλλαγής... Βάση σχεδίου ατζέντας 2030. 

Είδα στα μάτια τους τον κόπο, τον φόβο, την αξιοπρέπεια, το πείσμα.

Ανθρώπους που νιώθουν πως οι αποφάσεις που λαμβάνονται κάπου μακριά από τα χωράφια τους ετοιμάζουν ένα μέλλον χωρίς αυτούς.

Στο όνομα διεθνών δεσμεύσεων που τελικά ισοπεδώνουν μόνο τους μικρούς.

Κι όμως, όλοι αυτοί οι “μεγάλοι σχεδιασμοί” δεν ακούμπησαν ποτέ τους πραγματικούς ρυπαντές, τους πραγματικούς υπεύθυνους της καταστροφής.

Πάντα ο λογαριασμός πέφτει στους εργαζόμενους, στους ένστολους, στους αγρότες, στους υγειονομικούς υπαλλήλους, στους ανθρώπους που σηκώνουν την Ελλάδα στις πλάτες τους.

Εκεί, ανάμεσα σε τρακτέρ, κρύο και κουρασμένα χέρια, ένιωσα πως βρισκόμουν μπροστά σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα μπλόκο.

Βρισκόμουν μπροστά στην ψυχή της ελληνικής υπαίθρου.

Σε ανθρώπους που δεν ζητούν τίποτε άλλο από το αυτονόητο, να τους αφήσουν να ζήσουν, να παράγουν, να υπάρχουν.

Όπου κι αν πήγα αυτές τις δύο μέρες, 

Σύνταγμα, δρόμοι, Καρδίτσα, διέκρινα το ίδιο μήνυμα. 

Έναν λαό που δεν αντέχει άλλο, αλλά δεν σκύβει το κεφάλι.

Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν,

άνθρωποι που φωνάζουν,

άνθρωποι που δεν υπογράφουν τη σιωπή, η Ελλάδα ΔΕΝ χάνεται.

Η φωνή μας είναι το τελευταίο οχυρό.

Κι όσο την κρατάμε ζωντανή,

η ελευθερία βρίσκει πάντα δρόμο προς το φως.

ΥΓ Είμαι με τους αναγνώστες της ζωής, 

με τους ανθρώπους που φωνάζουν για το άδικο.

Είμαι με την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης,

με κάθε Έλληνα που αρνείται να υπογράψει τη σιωπή.

Είμαι άνθρωπος που έχει ως στόχο την απελευθέρωση της χώρας μας

από τα ξένα κέντρα εξουσίας που τη θέλουν δεμένη,

σκυμμένη, ελεγχόμενη.

Είμαι απέναντι σε όλους εκείνους που διαχρονικά

κακοποιούν την Ελλάδα μας, διαλύουν την κοινωνία μας και επιδιώκουν πάντα το ίδιο, να κερδίζουν οι λίγοι και να χάνουν οι πολλοί.

Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιός διασώστης ΕΚΑΒ εκπρόσωπος τύπου Π.Ο.Ε.Υ. Πανελλήνια Ομάδα Επαγγελματιών Υγείας