Υγειονομικό Πραξικόπημα

 Αυτοί είναι οι Διασώστες του ΕΚΑΒ. 

Αυτό είναι το γραφείο μου.

Αυτή είναι η καθημερινότητά μου.

Αυτό είναι το εργαλείο που με βοηθά να σταθώ δίπλα στον συνάνθρωπο, να δώσω μάχη για μια ανθρώπινη ζωή.

Άμεσα, με ανιδιοτέλεια και μεγάλη αγάπη.

Στην δουλειά μου δεν βλέπω χρώματα.

Δεν ξεχωρίζω φύλα, ηλικίες, θρησκείες, καταγωγές.

Δεν ξεχωρίζω αν ο άνθρωπος που βοηθώ είναι άγιος ή εγκληματίας.

Εκείνη τη στιγμή, είναι απλώς ένας άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια και θα του την προσφέρω απλόχερα. 

Δεν κάνουμε διακρίσεις, βοηθάμε τους πάντες. 

Είμαστε στην υπηρεσία του πολίτη, του συνανθρώπου μας που χρειάζεται βοήθεια.

Κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το άγνωστο.

Δεν ξέρουμε τι θα αντικρίσουμε, στο περιστατικό.

Κι ύστερα από χρόνια, δεν μπορεί κανείς να πει ότι "τα έχει δει όλα".

Γιατί η επόμενη στιγμή μπορεί να φέρει κάτι χειρότερο.

Κάτι που θα δοκιμάσει ξανά και ξανά τα όριά μας.

Δουλεύουμε Σαββατοκύριακα, αργίες, Χριστούγεννα, Πάσχα, Καθαρά Δευτέρα.

Πρωί, απόγευμα, νύχτα, συχνά χωρίς ρεπό, με αμέτρητες επιπλέον ώρες εργασίας.

Σωματικά εξαντλημένοι. Πνευματικά στραγγισμένοι.

Αόρατοι και συχνά κακοποιημένοι από την αδιαφορία του συστήματος.

Κι όμως, στεκόμαστε εκεί, είμαστε όρθιοι και δυνατοί.

Πολλοί μας λένε ότι είμαστε οι φύλακες άγγελοι.

Χωρίς να το ζητήσουμε. Χωρίς να το διαφημίσουμε.

Κάποιος, κάπου, μας δίνει κάθε μέρα τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουμε.

Σε έναν κόσμο που παραπαίει ανάμεσα στην απάθεια και τον εγωισμό, στον μισάνθρωπισμό και το μίσος, σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν μάθει να στρέφουν το βλέμμα αλλού μπροστά στον πόνο, υπάρχουν ακόμη ψυχές που τολμούν να βαδίζουν αντίθετα.

Κόντρα στην νέα μορφή κανονικότητας. 

Υπάρχουν εκείνοι που, με κάθε ήχο του ασυρμάτου, ρίχνονται στη μάχη χωρίς δισταγμό.

Που δεν γνωρίζουν ωράρια, δεν λογαριάζουν καιρικές συνθήκες, κούραση, φόβο.

Αυτοί είναι είναι οι διασώστες και οι γιατροί του ΕΚΑΒ.

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μα ταυτόχρονα υπεράνθρωποι.

Οπλισμένοι όχι με όπλα, αλλά με γνώσεις, σθένος και καρδιά.

Δεν φορούν κάπες.

Δεν τους ακολουθούν φώτα.

Κι όμως… είναι οι αόρατοι φύλακες της ζωής.

Είμαστε αυτοί φτάνουμε πρώτοι.

Οι πρώτοι που πατούν το έδαφος του περιστατικού όπου κι αν είναι αυτό, ό,τι ώρα κι αν είναι, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.

Στην άσφαλτο, στη βροχή, στο χιόνι, σε καύσωνα, σε σκαλωσιές, σε σπίτια, στην καρδιά της καταστροφής ή της απόγνωσης…

Είμαστε πάντα εκεί.

Είμαστε αυτοί που θα αγγίξουμε πρώτοι τον τραυματία.

Που θα σηκώσουμε το σώμα, αλλά και την ψυχή του.

Που θα σκύψουμε με τρυφερότητα και αποφασιστικότητα πάνω από τον φόβο, τον πόνο, το σοκ.

Που θα δούμε το βλέμμα του πανικού και θα ψιθυρίσουμε:

«Μη φοβάσαι… είμαστε εδώ, όλα θα πάνε καλά.»

Οι ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΕΚΑΒ δεν κρατάνε στα χέρια τους απλώς ένα φορείο, αλλά την τελευταία ελπίδα.

Τη γέφυρα που συνδέει κάποιον με τη ζωή του, με την οικογένειά του, με την ίδια την ύπαρξή του.

Αντέχουμε στην πίεση που δεν χωρά σε λέξεις.

Σηκώνουμε κορμιά, αλλά κυρίως σηκώνουμε καρδιές, τα βλέμματα και την ψυχολογία.

Στην εργασία μας κάθε δευτερόλεπτο είναι ένα στοίχημα απέναντι στον χρόνο.

Κάθε περιστατικό είναι μια μάχη, κι αυτή τη μάχη τη δίνουμε χωρίς να ζητάμε τίποτα.

Αυτό που κάνουμε δεν είναι επάγγελμα.

Είναι λειτούργημα, φωτεινό, αληθινό, ιερό.

Κάθε φορά που ακούγεται η σειρήνα, δεν είναι απλώς ένας μηχανικός ήχος.

Είναι το κάλεσμα ενός ανθρώπου προς έναν άλλο.

Είναι η στιγμή που η ανθρωπιά ενεργοποιεί ταινία, η καρδιά χτυπάει δυνατά και η αδρεναλίνη είναι στα ύψη.

Είναι η στιγμή που το καθήκον γίνεται πράξη.

Που η παρουσία μας κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην απώλεια και την ελπίδα.

Και μην ξεχνάς…

Αργά ή γρήγορα, θα είμαστε εμείς αυτοί που θα σταθούμε δίπλα σε κάποιον δικό σου.

Στον πατέρα σου.

Στη μητέρα σου.

Στο παιδί σου.

Στον φίλο σου.

Ίσως και σε σένα τον ίδιο.

Και τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει να υπάρχει ένας διασώστης του ΕΚΑΒ.

Τι σημαίνει να σου κρατάει κάποιος το χέρι, ενώ όλα γύρω σου καταρρέουν.

Τι σημαίνει να υπάρχει εκείνος ο Άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να βρεθεί πρώτος, να δράσει πρώτος, να σου προσφέρει την ελπίδα εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα.

Είναι οι άνθρωποι, υγειονομικοί υπάλληλοι που δεν ζητούν ανταλλάγματα.

Δεν περιμένουν χειροκροτήματα.

Δεν τους δείχνουν τα δελτία των 20.00.

Δεν τους χαρίζουν παράσημα, ούτε τους στολίζουν με δάφνες.

Όμως δεν πειράζει.

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας είναι το δάκρυ που δεν κύλησε, η καρδιά που χτύπησε ξανά, το παιδί που γύρισε στην αγκαλιά του πατέρα του.

Είναι το “ευχαριστώ” που δεν χρειάζεται να ειπωθεί.

Το βλέμμα που λέει όσα οι λέξεις αδυνατούν.

Είμαστε έτοιμοι με αυταπάρνηση, με φιλότιμο, με το αθέατο μεγαλείο της προσφοράς μας για να βοηθήσουμε ΕΣΕΝΑ.

Είμαστε αυτοί που δίνουμε κουράγιο και ελπίδα!

Μην ξεχνάς όμως ποτέ ότι είμαστε εμείς που αφήνουμε πίσω το σπίτι μας για να σώσουμε το δικό σου.

Εμείς που έχουμε μάθει να βλέπουμε φως μέσα στο σκοτάδι.

Που με μια απλή πράξη, μια αναζωογόνηση, ένα σταθερό χέρι, μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της ζωής.

Προσωπικά, σαν άνθρωπος, σαν υγειονομικός υπάλληλος, σαν διασώστης ΕΚΑΒ θέλω και εγώ να πω ένα μεγάλο, βαθύ, συγκλονιστικό

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

στους αφανείς ήρωες της ζωής...

Τους ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ!

Γιατί χωρίς αυτούς, η ελπίδα θα έσβηνε πολύ νωρίτερα…

Κι η ζωή, ίσως να είχε λιγότερες ευκαιρίες να νικήσει τον θάνατο...

Με εκτίμηση Νικόλαος Παντελιός διασώστης ΕΚΑΒ και εκπρόσωπος τύπου της Π.Ο.Ε.Υ. Πανελλήνια Ομάδα Επαγγελματιών Υγείας