Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ
Πώς μπορείς να είσαι βέβαιος ότι εξουσιάζεις έναν άνθρωπο;
Όταν τον κάνεις να υποφέρει.
Όμως η υπακοή από μόνη της δεν λέει τίποτα.
Μπορεί να παριστάνει τον πειθήνιο, μα να ακολουθεί τη δική του εσωτερική βούληση.
Η πραγματική εξουσία έρχεται μόνο μέσα από τον πόνο.
Μόνο όταν κάμψεις το πνεύμα του, όταν σπάσεις τη θέλησή του και την ξαναπλάσεις με δικά σου καλούπια, τότε μόνο τον ελέγχεις αληθινά.
Κι όμως, αυτόν τον κόσμο χτίζουμε!
Όχι έναν επίγειο παράδεισο, ούτε μια ουτοπία ευτυχίας και αφθονίας, όπως φαντάστηκαν κάποτε οι ονειροπόλοι του παρελθόντος.
Χτίζουμε έναν κόσμο απόλυτου ελέγχου, βασανισμού και υποταγής.
Έναν κόσμο που δεν έχει θέση η συμπόνια, η καλοσύνη, ούτε καν η ελπίδα.
Έναν κόσμο με δύο μόνο κατηγορίες, εκείνους που πατούν και εκείνους που πατιούνται.
Η αγάπη και η δικαιοσύνη ήταν ψευδαισθήσεις των περασμένων πολιτισμών.
Ο δικός μας κόσμος θεμελιώνεται πάνω στο μίσος στην απάνθρωπη συνύπαρξη.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα θα εξολοθρευτούν, εκτός από τον φόβο, για να κρατάει το πλήθος πειθαρχημένο.
Την οργή, για να εξασφαλίζεται το μίσος προς τον εχθρό.
Την θριαμβολογία, για να δοξάζεται ο εξουσιαστής.
Και την ταπείνωση, για να συντηρείται η εξάρτηση.
Όλα τα υπόλοιπα που γνωρίζαμε, όπως η αγάπη, η χαρά, η φιλία, η περιέργεια, η δημιουργικότητα θα συντριβούν.
Το γέλιο θα επιτρέπεται μόνο όταν κάποιος εχθρός θα έχει καταστραφεί.
Η ομορφιά θα πάψει να ξεχωρίζει απ’ την ασχήμια, αφού τίποτα δεν θα έχει πια αξία.
Ο άνθρωπος θα πάψει να αναρωτιέται, να διεκδικεί, να ζει.
Θέλεις να δεις τι έρχεται, έρχεται μια εποχή παράνοιας, όπου η αλήθεια φυλακίζεται και το ψέμα στρογγυλοκάθεται σε κυβερνητικούς θρόνους.
Η απάνθρωπη συνύπαρξη πολίτη και εξουσίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής, ο άνθρωπος συνυπάρχει καθημερινά με την κοροϊδία, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση.
Βλέπει τα παιδιά του να πεινούν και τους βουλευτές να τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Πληρώνει για υπηρεσίες που δεν του παρέχονται, για δικαιοσύνη που δεν αποδίδεται, ή ακόμα χειρότερα, ελέγχεται και χειραγωγείται, πληρώνει για ελευθερία που εδώ και πολλά χρόνια δεν του ανήκει γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει.
Και όλα αυτά, στο όνομα της "δημοκρατίας".
Της πιο χυδαίας παραποίησής της.
Μιας "δημοκρατίας" που θυμάται τον πολίτη μόνο στην κάλπη και τον προδίδει την επόμενη μέρα.
Που φοράει το προσωπείο της λαϊκής βούλησης, μα κυβερνά με το μαστίγιο της εξουσίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου